Üç büyüklerin birleştiği tek cephe: Toprak alanlardan Çanakkale’ye

Toprak alanların tozunu yutarken, bir sonraki maçın heyecanını, bir sonraki galibiyetin coşkusunu düşlüyorlardı tahminen de. Ancak bir gün, o alanların yerini kırmızı çamurlar aldı. Formalarını çıkarıp asker üniformasını giydiler. Ve vatan savunması için, bir daha dönmemek üzere cepheye koştular.

Çanakkale, yalnızca bir savaş değildi. Bir milletin bahtının yazıldığı, tarihin en büyük destanlarından biriydi. O destanın satır ortalarında, meşin yuvarlağın peşinde koşan, statlarda alkışlanan gençler de vardı. Beşiktaşlı, Galatasaraylı, Fenerbahçeli futbolcular… alanların yıldızları, o gün vatanın kara bahtını aydınlatmak için cepheye gittiler.
Vatan toprağını kanlarıyla suladılar

Galatasaray’ın genç yıldızı Hasnun Galip, şimdi 18 yaşındaydı. Alanda oyun kurmak için değil, vatanını korumak için cephedeydi. Neşet, Nazmi, Cemil, Mehmet Ali… Hepsi Galatasaray formasını terlettikten sonra, vatan toprağını kanlarıyla suladılar. Beşiktaş’tan Doktor Mehmet, muallim Sadi, kaptan Kazım… O gün saha kenarındaki doktor değil, cephede yaralıları saran bir şifa eliydi. Lakin Çanakkale, dost düşman ayırt etmeyen bir cenk yeriydi.

Fenerbahçe’den Hüsnü, Zeki, Neşet ve daha niceleri… Kadıköy çayırlarında koşan ayakları, Çanakkale siperlerinde son sefer yere serildi. Erenköy Bataryası’nda şehit düşen Ethem ve Haldun, tahminen de çocukluk yıllarında birebir mahallede top oynuyordu. Artık tıpkı vatan toprağında yan yana yatıyorlar.

Unutmak, Kaybetmektir

Bugün stadyumlar dolup taşıyor, formalar gururla giyiliyor. Fakat o formaların üzerinde, bir vakitler bu ülke için canını feda eden futbolcuların gölgeleri var. Onlar, yalnızca alanda değil, tarihin en kuvvetli maçında da yerlerini aldılar. Ve bu maçta hiçbiri yenilmedi.

Çanakkale’de yalnızca askerler değil, öğretmenler, hekimler, öğrenciler ve futbolcular da şehit düştü. Onların anısı, yalnızca birer isimden ibaret olmamalı. Bugün her tezahüratta, her maçta, tribünlerde yankılanan her marşta, onları da hatırlamak gerek. Zira unutulan kahraman, kaybedilmiş bir zafer üzeredir.

Şehit futbolculara rahmetle… Onlar, toprak alanlardan kırmızı çamurlara uzanan yolda, vatan için son nefeslerini verdiler. Ve bugün, o alanlarda koşan her ayak, onların emanetini taşıyor. Unutmayalım, unutturmayalım.
Çünkü hatırlamak, bir borçtur.