12 Eylül’de TRT’den bugüne…

12 Eylül’den bir hafta, 10 gün sonraydı. TRT’de paralel “evrene” geçtiğimiz günlerde yani. TRT paşaları, albayları televizyonu anlayıp öğrenmeye çalışırken acınası haller yaşanıyordu.

Mesela, bir sabah 9.30 üzere gelen haber takımı, “9’dan sonra gelenler alınmayacak” buyruğu nedeniyle içeri sokulmadı. Halbuki arkadaşlarımız sabahın erken saatlerinde bir işe gitmiş, oradan geliyordu. Yeniden de kapıdaki askerlere durumu anlatamadılar. Sonunda yakındaki bir kafeye gidip öğle molasını beklediler.
Saçma günlerdi!

Haberleri artık biz yapmıyorduk! Genelkurmay’dan “yapılmışı” geliyordu! Bildirilerin vaktinde ve eksiksiz okunması dışında en değerli mevzu, tasarruf / tasarruf / tasarruftu. Süreksiz genel müdürün birinci toplantısında “ellerinizi haberlerin yazıldığı kağıdın art yüzüyle kurulayın” dendiğinde anlamıştık ciddiyetini. Lakin “resim seçiciler neden fazla mesai yapıyor? Gündüzden seçip gitseler ya” dendiğinde önemli kalamamıştık.

TRT için bir nevi işgal günleriydi.. Ve tam da duruma uygun biçimde, “dışarıyla irtibatımız kopartılmıştı.”
45 yıl öncesinden bahsediyoruz: O günlerde elbette ne toplumsal medya kelam konusuydu.. Ne de TRT kanallarından öbür bir kaynak..
Nefes borusu diyebileceğimiz tek bağlantı kaynağı, Eurovision ilişkisiydi.

Ama yanlış anlaşılmasın. AKP’nin unutturduğu müzik yarışından kelam etmiyorum. Gerçek kuruluş maksadından.. EBU’ya üye Avrupa ülkelerinin her sabah gerçekleştirdiği gündem, haber alışverişinden kelam ediyorum.
Darbe sonrası Eurovision irtibatı kesildi. Gündem toplantılarına yasak geldi.

Ama günler sonra, o toplantıların sorumlusu Ali Kırca TRT paşalarını ikna etmeyi başardı: “Dünya Türkiye’de neler olup bittiğini bilmiyor. Bu türlü durumlarda olduğu üzere fısıltı gazetesi kim bilir ne palavralar üretiyor. Şayet biz tekrar devreye girersek doğruları anlatabiliriz..”
Makul gelmiş olmalı. Müsaade çıktı. O sırada orada değildim lakin hem Ali Kırca’dan hem de tanıklık eden arkadaşlardan dinledim..

Eurovision’un sabah toplantısında her ülke sırasıyla gündemini verirdi. Türkiye’den umut kestikleri için anons edilmedi ancak Ali Kırca ilişkiyi açıp “Ankara, TRT ‘den günaydın” diye konuşmaya başladı. Bir anda evvel şaşkın bir sessizlik.. Sonra sevinçle, neredeyse daima bir ağızdan “hoşgeldin” bağırışları.. Ve akıllarındaki mecnun soruların sağanağı..

İnanın yazarken tüylerim diken diken.. Hatta gözlerim doldu! Güya koskoca bir duvarda delik açılmıştı.. Nefes alabiliyorduk..

Şu son birkaç gün daima bunu düşündüm. Ortadan 45 yıl geçmişti fakat biz kendimizi tekrar duvarlarla çevrili bulmuştuk. Sosyal medyaya yasak.. İnternete bant daraltma.. Ve her köşede karşımıza çıkan polisler, TOMA’lar, çelik bariyerler, biber gazları..

O kudretli darbeciler çoktan kaybolup gitti. Cihan dışında beşlinin ismini hatırlayan çıkmaz. Ancak Demirel, Ecevit, Erbakan geri döndü. Başbakanlık, cumhurbaşkanlığı koltuklarına yine oturdu. Yaşatılanların yarasının izleri kalsa da seyahat devam etti.

Bugünün muktedirleri, hiçbir duvarın sonsuza kadar yerinde duramayacağını bilmiyor mu sanki?
Hadi tarihten ders almadılar.
Bizlere kulak verecek de değiller.
Bari kalemlerini ve hayatlarını Reis için feda edelerin bugünkü yazılarına bir göz atsalar.

“AHMET HAKAN”: Bir sabah Ekrem İmamoğlu ve etrafına yönelik büyük ve kapsamlı bir operasyon başlatılması şaşırttı beni. Ben bu işin ağır ağır, aheste aheste gelişeceğini düşünüyordum. Radikal, keskin, net, bir günde kesip atan bir operasyon tercih edildi. Bu da operasyonun en şaşırtan istikameti oldu. ‘Bu iktidarın Ekrem’le, Mansur’la, Özgür’le uğraşmasına hiç gerek yok.’ İki gün evvel yazdığım yazının özeti bu. İmamoğlu ve takımının gözaltına alındığı gün de bu türlü düşünmeye devam ediyorum. İMAMOĞLU operasyonu, siyasi operasyon olarak algılanıyor. Bu iktidar açısından tehlikeli” dendiğinde… Kimileri haklı olarak şunları söylüyorlar:Ne yani? Bu türlü bir algı ortaya çıkacak diye… Yargı işini yapmasın mı? Hayır! Problem bu değil. Sıkıntı şu: İktidar, ortaya çıkan bu algıyla uğraş etmenin yollarını bulsun.

“ABDÜLKADİR SELVİ”: Ekrem İmamoğlu’yla ilgili birçok kulis haberine imza attım. Türk siyasetinin kıymetli bir figürü olması nedeniyle onunla ilgili süreçleri takip ettim. Diplomasi başta olmak üzere hakkındaki soruşturmalar ve cumhurbaşkanı adaylığına yönelik kulis haberlerini yazdım. Mesleğimin gereğini yaptım. Yalnızca bilgi verdim, tahlil yaptım. Hakaret etmedim. Bu basamakta şahsî bir karar aldım. Ekrem İmamoğlu gözaltında olması nedeniyle bana yanıt verecek imkânlara sahip değil. O nedenle gözaltı durumu netleşene kadar İmamoğlu’nu eleştirmeyeceğim.”

“OKAN MÜDERRİSOĞLU”: İmamoğlu, Seyahat Parkı olayları sosyolojisinin türettiği bir siyasi kimlikti. O denli olduğu içindir ki gözaltı kararı sonrası, o meşum odaklar sokak davetine kalkıştılar, kura atak yaparak piyasaları huzursuz ettiler, bunlar da yetmeyince “darbe” telaffuzuna sarıldılar.
Her şeye karşın son kelam… Siyasete, siyasi aktörlere dönük yargısal süreçler, türel maksadını ifa edemeden kamuoyunda tepkisel sonuçlara yol açabiliyor. Aman dikkat!

Akit, Yeni Şafak üzere odakların müelliflerine hiç değinmiyorum. “İran yakında Kabe’ye saldıracak” diye yazan şuursuzlara satır ayırmak bile gereksiz.
Ama üstte alıntıladığım üçlü, Saray medyasının en beğenilen isimlerinden. Gerçi Sabah müellifi Müderrisoğlu’nun “Gezici odaklar kura atak yaptı” sözü akla yeniden şuur sorununu getirmiyor değil. Hayal gücü fazla gelişmiş deyip geçelim.
Ama Hürriyet’in kalemi keskin iki müellifi ne kadar yumuşamış, farkındasınızdır değil mi!
Ahmet Hakan “biraz yavaş” diyor. Selvi de neredeyse barış çubuğu uzatarak, başına gelenlerde büyük katkısı olan İmamoğlu’nu artık eleştirmeyeceğini söz ediyor. Ne aziz gönüllülük!! Yoksa sokağa çıkamadıkları, tahminen eşin dostun yüzüne bakamadıkları için mi, kimbilir!

“ERDOĞAN NEYE GÜVENİYOR?”

Operasyonun ivedisi ve sertliğiyle, uzun vakittir hiçbir şeye şaşırmayan Ahmet Hakan’ı bile şaşırtan Erdoğan neye güveniyor pekala?

1) Anayasa, yasalar son 20 yılda tekraren çiğnendi. Diploma arandı, ses çıkmadı. Seçimde mühürsüz pusulalar, hem de oy kullanma müddetinin bitmesine yakın, geçerli sayıldı. 2015 Haziran seçiminde AKP tek başına iktidar olamayınca, evvel Bahçeli “bunu saymıyoruz, bir daha seçim yapalım” diye sahneye çıktı. Akabinde bombalar, katliamlar eşliğinde TAHLİL SÜRECİ bitiverdi. Ve daha neler neler.. Lakin ne kıyamet koptu, ne iktidar geri adım attı. Erdoğan işte en çok buna güveniyor. “YAPTIM OLDU.. YENİDEN YAPARIM.. YENİDEN OLUR” diye düşünüyor.

2) Şu son krizde bile piyasanın ateşi düşsün diye 8-10 milyar doların yakıldığı.. Bunun da Hazine’yi etkileyeceği söyleniyor ya! Arkadaşım Mustafa Sönmez’e nazaran, Erdoğan seçimde saçacağı parayı şimdiden yedeklemiştir. Ayrıyeten gereksinim halinde devreye sokacağı ek kaynakları da hazırdadır.

3) Ve yurt dışından, bilhassa Avrupa’dan gelen / gelecek yansılar. Hiç kuşkunuz olmasın, süslü cümleler bir kenara yazılır da.. Dünyanın yeni bir global savaş ihtimalini konuştuğu, Trump’ın da tam bu sırada NATO’yu ağır bakıma soktuğu bir kavşaktayız. Avrupa bir yandan savunma (siz onu savaş diye okuyun) harcamalarında artışa gidiyor.. Bir yandan parası değil lakin savaşacak onca askeri olan Türkiye’ye göz kırpıyor.

Erdoğan bunlara güveniyor. Pekala biz kime, neye güveneceğiz?

Elbette kendimize.. Gençlerimize.. İmamoğlu’nun dediği üzere “kötülerin karşısında birlik olacak iyilere”.. Ve ne yapsalar Öldüremedikleri Atatürk’e..